Znamiona barwnikowe są rozmaicie wyniosłe (od płaskich do guzowatych), mogą być uszypułowane, o powierzchni gładkiej lub brodawkującej, niekiedy owłosione, o zabarwieniu ciemnym lub jasno- brunatnym. Umiejscowione bywają rozmaicie.

Biorąc pod uwagę możliwość zezłośliwienia najbardziej niebezpieczne są znamio­na płaskie, nieowłosione i bardzo ciemne, umiejscowione w miejscach przewlekłego drażnienia (stopy, dłonie itp.).

Objawem zezłośliwienia znamienia jest nagłe powiększenie się, zmiana zabarwienia, wzrost brodawkujący powierzchni, stan za­palny, krwawienie, owrzodzenie.

Leczenie. Ze wskazań kosmetycznych lub w razie przewlekłego drażnienia leczenie wyłącznie chirurgiczne. Znamię nie drażnione, nie wykazujące cech przemiany złośliwej może nie być leczone, ale należy je obserwować i bezwzględnie chronić przed działaniem słońca (nie wolno opalać skóry ze zmianami barwnikowymi!)

Znamię błękitne imituje plamę wykonaną niebieskim długopisem. Nie złośliwieje; nie wymaga leczenia, ale można je usunąć chirur­gicznie.                                                                              _t

Znamię bezbarwne jest to odbarwiona plama (pozbawiona barwni­ka — melaniny) przypominająca bielactwo, bez przebarwień na obwo­dzie. Leczenie jest niemożliwe, można jedynie je tuszować.

Znamię Suttona to biała, odbarwiona plama (jak w bielactwie na­bytym) z ciemnym środkiem (jak znamię barwnikowe). Może znikać. Nie wymaga leczenia: możliwe jest usunięcie chirurgiczne.