Nauka o chorobach uszu, nosa, gardła i krtani, ich leczeniu i zapo­bieganiu im stanowi dział medycyny zwany otorynolaryngologią (laryngologią) (z gr. – nauka o uchu, nosie i krtani). Wyodręb­nienie chorób wymienionych narządów zmysłów: słuchu, równowagi, węchu i smaku w jedną specjalność lekarską wynika ze ścisłego ana­tomicznego i fizjologicznego powiązania tych narządów. Nos, gardło i krtań tworzą górny odcinek dróg oddechowych i poprzez trąbkę słu­chową (Eustachiusza) łączą się z uchem środkowym. Bliskie sąsiedz­two i zależności anatomiczne powodują wzajemne oddziaływanie tych narządów, a procesy chorobowe toczące się w jednym mogą zakłócać czynność pozostałych lub przenosić się na nie.

Objawy ze strony narządów będących przedmiotem zainteresowa­nia otorynolaryngologii mogą być również zwiastunem wielu chorób ogólnoustrojowych. I tak, krwawienie z nosa może pojawić się przy gwałtownym wzroście ciśnienia krwi, angina może być pierwszym ob­jawem niektórych chorób krwi, a zawroty głowy (zaburzenie równowa­gi) towarzyszą niedokrwistości i zaburzeniom hormonalnym. Również stosowanie niektórych leków wywołuje dolegliwości zmuszające chore­go do szukania porady otorynolaryngologa. Na przykład, niektóre leki stosowane przewlekle w chorobie wrzodowej wywołują suchość błon śluzowych jamy ustnej i nosa, a leki stosowane w chorobie nadciśnieniowej mogą być przyczyną obrzęku błon śluzowych dając „zatkany nos”.